Ύπουλη, ύπουλη μνήμη...εκεί που ανέμελα κοιτάς αλλού, έρχεται αναπάντεχα από το βάθος του χρόνου το βέλος της και βρίσκει στόχο ίσια στην καρδιά σου...
μα πώς νομίζεις ότι μπορείς να ξεχάσεις τα συστατικά της ψυχής σου της ίδιας;
Απ’ τη μια μνήμη
στην άλλη,
Ανάβω τσιγάρο.
Καίγεται αργά.
Θυμάμαι ξανά
εκείνη τη φράση:
«Μόνο το τσιγάρο σου
καίγεται για σένα.»
Ευτυχώς.
Ποιος επιθυμεί τις στάχτες
αν όχι
ένας νερώνειος εγωισμός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου