7 μέρες, 2 νύχτες και 1 ώρα. Αυξήθηκαν οι μέρες ή λιγόστεψαν οι νύχτες; Και αυτή η ώρα... που δεν περνά. Αρχίζει, σταματάει, φωνάζει, φεύγει. Κι εγώ ακίνητη. Να με κοιτάω από ψηλά. Δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού τώρα, παρά μόνο στο ταβάνι. Ή μήπως είμαι πιο πάνω;"Άσε με, κράτα με, ξέχνα με, αγάπα με... κοίτα που χάλασα... όλα γυρίζουν σαν τρελά..." Τραγουδάνε οι φλέβες και χορεύει το αίμα μου. Το βλέπω να κυλάει. Δεν το νιώθω. Απλά το βλέπω. Από ψηλά. Και απλώνω το χέρι να με αγγίξω. Να το σκουπίσω. Ο ώμος του μπροστά μου. Τον ματώνω κι εγώ. Και πέφτω. Και γίνομαι πάλι ένα. Μέσα του. Κι αυτός σε μένα. Αλλά μαζί.
Και μετά φεύγω. Γιατί το τέλος είναι η αρχή.
Ανοίγω τα μάτια και τεντώνομαι. Πέρασε και η ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου