Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ

Η ασφαλής οδός προς τους θεούς
είναι το ωραίον. Πρέπει σε κάθε
στιγμή του βίου να ασκούμεθα σ’ αυτό.
Η άσκησις γεννά την εμπειρίαν. Έτσι
το βλέμμα και η αίσθησις θ’ αναγνωρίζουν
την ωραιότητα παντού˙ στην ηλιόβλητη
ακινησία της σμαράγδινης σαύρας,
στις λεπτές εναλλαγές των χρωμάτων
κατά το λυκόφως, στους ήχους της εξοχής
την νύχτα, στα πλήρη έρωτος βλέμματα,
στα έφηβα μυώδη μέλη στις παλαίστρες.
Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίον
που συχνάζουν οι σοφοί στα γυμναστήρια.

Ο έρως δεν είναι μόνον
η ακατανίκητος έλξις των φύλων,
αλλά η ευθεία οδός προς το Κάλλος.
Μας οδηγεί στα όρια της άλλης
πραγματικότητος, όπου η ικανοποίησις
των αισθήσεων παρέχει την ελάχιστη
πρόγευση μιας άφθαρτης
και ουράνιας μακαριότητος.

Αναλογίζομαι τας στιγμάς
του έρωτος. Όχι εκείνας που η μνήμη
ψιμυθιώνει με την σκόνη του χρόνου,
αλλά εκείνας που αιφνιδίως ανίστανται
εκ του σκότους και απαιτούν ό,τι
τους ανήκει. Καθ’ οδόν με εκοίταξεν
άγνωστη γυναίκα και αντιπαρήλθεν.
Έκτοτε προσπαθώ να διευκρινίσω
την αναίτιον συγκίνησιν, τις εικόνες
που περιπλέουν την συνείδησή μου,
ιδίως μίαν φευγαλέαν αίσθησιν
νεανικού βήματος δορκάδος
κι ένα υδατώδες όνομα: Καλλιρρόη.

Τελευταίως διερωτώμαι ποιος
είσαι. Αν υπήρξες, αν υπάρχεις πραγματικά.
Η μνήμη αιμορραγεί, χάνει εικόνες, συγχέει
συμβάντα και αναπλάθοντας λανθάνουσες
επιθυμίες, δανείζεται από την ρέμβην
ενδύματα και προσωπεία. Διερωτώμαι
λοιπόν. Εκείνος ο ενθουσιώδης μελετητής
του Πλωτίνου και του Ιάμβλιχου
στις σχολές της Αλεξάνδρειας και αλλού,
ο θυσιάζων ανδρείως εις τον Βάκχον,
ο ακαταπόνητος εις οργιώδεις ολονυχτίας,
ήσουν εσύ ή εγώ; Το κάτοπτρον ενώπιόν μου
διστάζει ν’ απαντήσει οριστικώς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου