Μερικές φορές ονειρεύομαι το Δάσος, όχι οποιοδήποτε Δάσος, το δικό μας Δάσος. Θα μου πεις το Δάσος είναι ένα και ανήκει σε όλους, και εγώ θα σου πω υπάρχει τουλάχιστον ένα Δάσος μόνο για σένα και για μένα.
Γι’ αυτό περπατάμε στο Δάσος. Γι’ αυτό το διασχίζουμε.
Στο Δάσος ο χρόνος διαστέλλεται και τα γεγονότα γίνονται σημαντικά. Ακόμα και τα ασήμαντα. Όπως το φιλί που σου έδωσα και με είπες προδότη και εγώ φοβήθηκα και εσύ γέλασες.
Στο Δάσος όλα είναι σημαντικά. Ακόμα και τα ασήμαντα.
Υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν όλη τους τη ζωή στο Δάσος και άλλοι που δεν έχουν δει ούτε ένα δέντρο. Και είναι και αυτό ένας λόγος που κάνει το Δάσος τόσο σπουδαίο, γιατί χωρίζει τους ανθρώπους σε εκείνους που έζησαν και στους άλλους που τους είπαν ότι έζησαν και το πίστεψαν.
Το Δάσος είναι μέσα μας, είναι η φυσική μας πορεία προς τον άλλον, έχει το φως του, το δικό του φως και τη διαδρομή του.
Θα μου πεις, το Δάσος είναι ένα και ανήκει σε όλους.
Και εγώ θα σου πω, υπάρχει τουλάχιστον ένα Δάσος μόνο για σένα και για μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου